ΤΡΟΒΑΤΟ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

(Γράφει ο Τσεργογιάννης Θεόδωρος –Συνταξιούχος Δάσκαλος)

Τέτοιο καιρό το χειμώνα όταν ο καιρός αγριεύει, έρχεται στο νου μου, πάντα, εκείνος ο ήρωας ταχυδρόμος. 

Τον συνάντησα  στον ετήσιο χορό των Τροβατιανών στοΚαινούργιο Αγρινίου. Μετά από 40 χρόνια βρεθήκαμε. Με αναγνώρισε πρώτος. 

Εγώ προσπάθησα να φέρω στη μνήμη μου, πρόσωπα που γνώρισα, αλλά δεν τα κατάφερα. Μετά την γνωριμία μας, οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν πράγματι συγκινητικές, σαν θυμηθήκαμε τα χρόνια 1965-1966-1967-1968…..που εγώ ήμουν δάσκαλος στο Τροβάτο και αυτός ταχυδρόμος της περιοχής Αγράφων.                           

Τα χωριά της περιφέρειας του πολλά.

 Άγραφα- Τρίδενδρο- Επινιανά- Βραγγιανά-Κουστέσα- Τροβάτο.

Μια ζωή ποδαρόδρομο. Έβρεχε, χιόνιζε, χαλούσε ο Θεός τον κόσμο…αυτός στο καθήκον του.

Πρωϊ-πρωϊ έφευγε απο τα Άγραφα,όπου ήταν το Ταχυδρομείο. Μάταια του έλεγαν να μην φύγει όταν ήταν κακοκαιρία. Δεν άκουγε κανέναν. Δεν έλειψε ποτέ.

Μπότες ψηλές, γάντια και κουκούλα. Η δερμάτινη καφέ μεγάλη τσάντα, κρεμασμένη στον ώμο και από πάνω ένας μουσαμάς, ήταν όλος ο εξοπλισμός του. Μία αγραφιώτικη «κλείτσα» ήταν η συντροφιά του, στον ποδαρόδρομο. Και το  κυριότερο,στο λαιμό του κρέμονταν σαν παράξενο κουδούνι η μπρούτζινη «τζαμπούνα».Όταν έφτανε στο Τροβάτο, στον κάτω μαχαλά, κοντοστέκονταν, για να ξαποστάσει, έπαιρνε την «τζαμπούνα» κι αντηχούσε όλο το χωριό. Με πόση λαχτάρα περιμέναμε τον ήχο της!!

Ο Ταχυδρόμος μας, είναι ένας έξυπνος, γελαστός, ανοιχτόκαρδος άνθρωπος, γεμάτος καλοσύνη, λες και ήταν γεννημένος γι’αυτή τη δουλειά. Χαίροταν σαν μικρό παιδί και γελούσε ολόκληρος όταν είχε καλά νέα, κάποιο γράμμα που ήξερε ότι το περιμένει κάποιος ή επιταγή …..Τον καρτερούσαν σαν τον ήλιο. Σε μερικούς μάλιστα διάβαζε και τα γράμματα. Μυστικά δεν υπήρχαν. Γεμάτη η τσάντα γράμματα ή μικροδέματα. Κατακέφαλα φορτωμένος, χωρίς να βαρυγκωμήσει όλο με το γέλιο.

Αν αργούσε να έρθει, έβαζαν με το νου τους,…..το κακό. Μην ξεπάγιασε, μην έπεσε πουθενά…..Με το ζόρι έπαιρνε το φιλοδώρημα. Δεν αρνιόταν όμως ποτέ, ένα ποτηράκι «τσίπουρο».

Το δρομολόγιό του ήταν πράγματι πολύ δύσκολο. Περνούσε ποτάμια, λαγκάδια, ξύλινα γεφύρια, γκρεμούς, σάρες, χαράδρες.

Όταν έφτανε στο Τροβάτο, πρώτος σταθμός ήταν το καφενεδάκι του «μπάρμπα-Τσίλια»(Βασίλη Γεωργίου)στο κάτω Μαχαλά.

Αφού συνέρχονταν, έπαιρνε τον δρόμο για τον πάνω Μαχαλά πάντα με την τζαμπούνα .Όταν έφτανε κάτω απο το σχολείο, τσαμπούναγε για να βγώ να πάρω την αλληλογραφία. Αυτή την «τζαμπούνα» την έχω στα αυτιά μου. Σημάδι ζωής, σύμβολο ευσυνειδησίας. Ξέχασα να τον ρωτήσω, την κράτησε, έτσι για ενθύμιο…ή την παρέδωσε στην υπηρεσία.

Δεν είχε εχθρούς ο ταχυδρόμος μας, μόνο φίλους. Χρυσή καρδιά, πάντα με το γέλιο και τον καλό λόγο στα χείλη.

Δραστήριος, αγαπούσε όλους τους χωριανούς και την δουλειά του, που την θεωρούσε ιερή, αγαπούσε το χωριό του, τους φίλους του, και το καλό γνήσιο τσίπουρο.

Δεν πιστεύω να υπήρξε πιο ευσυνείδητος υπάλληλος απο αυτόν τον ταχυδρόμο.

Κάποιος έπρεπε να βραβεύσει την ευσυνειδησία στο πρόσωπό του, αφού για χρόνια, με κίνδυνο της ζωής του, ήταν ο Ταχυδρόμος μας.

Σήμερα δεν υπάρχουν ταχυδρόμοι, με ψηλές μπότες, χονδρά γάντια κουκούλα και τζαμπούνα.

Υπάρχει όμως ο Ταχυδρόμος μας, ο ΑΒΡΑΜΠΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ.

Να είναι πάντα καλά.