ΤΡΟΒΑΤΟ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

Η "Πιασμένη Γη" ή το "Γεφύρι της Αγάπης"

 Από το βιβλίο του Παναγιώτη Β. Σαλαγιάννη  ‘’ΤΟ ΤΡΟΒΑΤΟ ΑΓΡΑΦΩΝ’’

Η Πιασμένη γη ή το Γεφύρι της Αγάπης βρίσκεται στο Τροβατιανό ρέμα κοντά στην Κακιά Σκάλα. Πρόκειται για ένα περίεργο γεωλογικό φαινόμενο. Φαίνεται πως με το πέρασμα των χρόνων οι πλαγιές του φαραγγιού ενώθηκαν πάνω από το ρεύμα του ποταμού

Το γεωλογικό αυτό φαινόμενο αφήνει άναυδο τον επισκέπτη, όχι μόνο γιατί είναι σπάνιο και μοναδικό, αλλά και γιατί εντυπωσιάζει και γοητεύει με την ομορφιά του...
...Κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί, κοιτάζοντας την καμάρα του Γεφυριού της Αγάπης, χάνω την αίσθηση του χρόνου, μαγεύομαι, στοχάζομαι και εκστασιάζομαι. Το Γεφύρι ασκεί επάνω μου μια παράξενη έλξη, με μαγνητίζει, με υποβάλλει, με συναρπάζει, με καθηλώνει και με θέλγει.

Χωρίς υπερβολή πουθενά αλλού δεν ένοιωσα τέτοια ή παρόμοια ενεργειακή επίδραση χώρου.

 Οι Τροβατιανοί πρόγονοί μας, μη μπορώντας να εξηγήσουν τη δημιουργία του φαινομένου αυτού, αρκούνταν να αναφέρουν την εξής παράδοση, που κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα:
 Κάποτε στην περιοχή αυτή υπήρχαν δυο στάνες κτηνοτρόφων. Η μια βρισκόταν προς το μέρος που σήμερα βρίσκεται το Τροβάτο και η άλλη προς το μέρος που σήμερα βρίσκονται τα Βραγγιανά. Οι δυο οικογένειες των κτηνοτρόφων δεν είχαν αγαθές σχέσεις και το ποτάμι, που τότε είχε πολύ νερό και ήταν σχεδόν αδιάβατο, αποτελούσε και το όριο για τα βοσκοτόπια τους. Κάποτε η κόρη του κτηνοτρόφου που βρισκόταν προς το μέρος που σήμερα βρίσκονται τα Βραγγιανά,  πήγε στο ποτάμι να πλύνει. 

Από την άλλη μεριά του ποταμιού την είδε ο νέος της άλλης οικογένειας, της μίλησε γλυκά και της είπε πως θα την περιμένει πάντα εκεί να τη βλέπει κάθε φορά που θα έρχεται να πλύνει. Και επειδή τα μάτια στέλνουν τις πιο αδιάψευστες ερωτικές επιστολές, η κόρη όλο και πιο συχνά ερχόταν να πλύνει και να βλέπει το νέο και έτσι τα δυο παιδιά ερωτεύθηκαν βαθύτατα. Και, κάθε φορά που η κόρη ερχόταν να πλύνει, ο νέος πήγαινε και της έκανε συντροφιά από την απέναντι μεριά του ποταμιού και πολλές φορές της έπαιζε και κάποιο ερωτικό σκοπό με την φλογέρα του, εξωτερικεύοντας και με τον τρόπο αυτό τα αισθήματά του. Και ενώ έλεγαν λόγια αγάπης και φλέγονταν από τον πόθο, ο καιρός περνούσε αλλά ήταν αδύνατο να συναντηθούν, γιατί το ποτάμι ήταν βαθύ και ορμητικό και δεν υπήρχε γεφύρι να περάσουν και ν' ανταμωθούν.

Κάθονταν στις απέναντι όχθες του ποταμιού ώρες πολλές και κοιτάζονταν, αλλά το αδιέξοδο συνεχιζόταν καθώς περνούσε ο χρόνος και ο έρωτας έβαζε συνέχεια ξύλα στο καμίνι του πόθου.
        Οι νέοι, πάνω στο αδιέξοδο που είχε δημιουργηθεί και μπροστά στον κίνδυνο να γίνουν αντιληπτοί από τους γονείς τους και να τους στερήσουν ακόμη και τη δυνατότητα να βλέπονται, αποφάσισαν και οι δυο να γονατίσουν και να παρακαλέσουν την Παναγία να δώσει διέξοδο στο αδιέξοδό τους. Και πράγματι, κατά την παράδοση, η Παναγία που κατανοεί τους νέους με τα αγνά αισθήματα, έπιασε με  τα χέρια της και ένωσε τις δυο απέναντι όχθες του ποταμιού, σχηματίζοντας έτσι γεφύρι. Τα δυο παιδιά έμειναν έκπληκτα αρχικά, ύστερα ευχαρίστησαν την Παναγία και τρέχοντας πάνω στο γεφύρι, στην πιασμένη γη, δηλαδή στο πέρασμα που δημιουργήθηκε, αγκαλιάστηκαν με αγάπη και πόθο περίπου στο μέσον και έδωσαν τον αιώνιο όρκο αγάπης και αφοσίωσης.

 Από τότε το μέρος αυτό εκτός από "Πιασμένη Γη" λέγεται και "Γεφύρι της Αγάπης".
 Πολλές ιστορίες και πολλά περιστατικά αφηγούνται ότι συνέβησαν και συμβαίνουν στο μέρος αυτό. Άλλοι υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα ότι όποιος ερωτευμένος ή ερωτευμένη σταθεί πάνω στην Πιασμένη Γη ή στο Γεφύρι της Αγάπης  και κάνει μια ευχή για την αγαπημένη του ή τον αγαπημένο της θα πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε.

Άλλοι λένε ότι πάνω στο Γεφύρι της Αγάπης βγαίνουν κάθε βράδυ λυγερόκορμες και όμορφες Νεράιδες και διασκεδάζουν ή γνέθουν και ότι τις έχουν δει πολλοί τσοπάνηδες της περιοχής.
 Άλλοι πάλι αφηγούνται παράξενα πράγματα: Ο θείος μου Γρηγόρης Α. Σαλαγιάννης, που έβοσκε τα ζυγούρια εκεί κοντά, μου έλεγε ότι πολλά βράδια, όταν περνούσε πάνω από την Πιασμένη Γη, τον ακολουθούσε ένα μαύρο σκυλάκι που του κουνούσε συνεχώς την ουρά, αλλά τα δικά του τσομπανόσκυλα δεν το έβλεπαν και δεν το αλυχτούσαν. Το είπε αυτό στον πατέρα του και εκείνος του συνέστησε να μην φοβάται, αλλά αν ήθελε να απαλλαγεί από την παρουσία του σκυλιού να το πυροβολήσει με το αριστερό του χέρι. Κάποια φορά που προσπάθησε να το πυροβολήσει το σκυλάκι εξαφανίστηκε αμέσως και από τότε δεν ξαναπαρουσιάστηκε.

 Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Τροβάτου τοποθέτησε ξύλινη πινακίδα για το Γεφύρι της Αγάπης, και διάνοιξε μονοπάτι, ώστε ο κάθε επισκέπτης να μπορεί να το επισκεφτεί χωρίς κίνδυνο.

Θα ήταν παράλειψη για τον επισκέπτη του Τροβάτου, ερωτευμένο ή μη αν μεταξύ των άλλων αξιοθέατων του χωριού, να μην επισκεφτεί το Γεφύρι της Αγάπης. Η μοναδικότητά του, η ποιητική του ομορφιά και η ενεργειακή του επίδραση θα τον αποζημιώσουν.