ΤΡΟΒΑΤΟ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

Οικονομική κρίση.

 Μια ευκαιρία να ανασυνταχτούμε και να  επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας

Είναι γεγονός ότι βιώνουμε τη μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 60 χρόνων, κρίση της οποίας οι διαστάσεις και ο χρόνος είναι ακόμη στοιχεία απροσδιόριστα. Συζητήσεις επί συζητήσεων γίνονται για το πώς φθάσαμε ως εδώ και πώς θα βγούμε από τη δύσκολη αυτή κατάσταση.

Συμπέρασμα: Βιώνουμε μιας νέας μορφής πόλεμο στον οποίο βρεθήκαμε όλοι απροετοίμαστοι...

...Αποτέλεσμα: Το άγχος, η απαισιοδοξία, η ανασφάλεια και η κατάθλιψη να κυριεύουν όλα τα νοικοκυριά.

Μάθαμε να ζούμε σε ένα πλασματικό και υπερπροστατευτικό κόσμο ευδαιμονισμού, στον οποίο είχαμε μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις.

Ζούσαμε σε μία καταναλωτική κοινωνία και περιμέναμε τα πάντα από το κράτος, κάτι που μας οδήγησε στον εφησυχασμό και στην αδράνεια.

Ταξιδεύαμε μ' ένα τραίνο που πήγαινε με μεγάλη ταχύτητα για να κατακτήσουμε στόχους απατηλούς.

Δεν κοιτάζαμε τι συμβαίνει δίπλα μας γιατί δεν θέλαμε να δούμε την πραγματικότητα.

Πιέζαμε τον καρβουνιάρη - ταϊστή να ρίξει κι άλλο κάρβουνο στη μηχανή.

Το τραίνο πήγαινε με χίλια μέχρι που εκτροχιάστηκε, με αποτέλεσμα να βρεθούμε στο γκρεμό.

Προσγειωθήκαμε τόσο απότομα που όλοι πιστεύαμε ότι ζούσαμε ένα κακό όνειρο, έναν εφιάλτη και ότι, όταν θα ξυπνούσαμε, θα βρίσκαμε τα πράγματα όπως ήταν πριν.

Δυστυχώς δεν ήταν όνειρο, ήταν πραγματικότητα.

Ανατράπηκαν σχεδιασμοί ζωής, ακυρώθηκαν σπουδές, και φιλοδοξίες νέων ανθρώπων έγιναν στάχτη.

Πως λοιπόν θα καταφέρουμε να βγούμε από την κατάσταση αυτή;

Πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Να αντιδράσουμε, να τολμήσουμε και να ξετινάξουμε από πάνω μας την αδράνεια και την αδιαφορία.

Δε μπορούμε να είμαστε θεατές σ' ένα έργο που άλλοι σκηνοθέτησαν και μας επέβαλαν να το δούμε. Είναι καιρός να ξαναβρούμε τις χαμένες αξίες μας και την αξιοπρέπειά μας.

Να ξανα-ανακαλύψουμε τον εθελοντισμό, τον αλληλοσεβασμό και την ανθρωπιά μας. Να κάνουμε αυτό που περνάει από το χέρι μας έξω από τις πρακτικές της πολιτείας και να μη τα περιμένουμε όλα από την κρατική πρωτοβουλία.

Οι μικρές τοπικές κοινωνίες να γίνουν αυτάρκεις έτσι όπως ήταν πριν πενήντα χρόνια. Η οικιακή οικονομία μπορεί να βοηθήσει τις οικογένειες ώστε να τραφούν και να διαχειριστούν καλύτερα τα οικονομικά τους.

Μένουμε στο χωριό και αγοράζουμε παστεριωμένο γάλα για τα παιδιά μας, αγροτικά προϊόντα από πλανόδιους πωλητές, και ψωμί από τον περιφερόμενο φούρναρη.

Μήπως πρέπει να καθαρίσουμε τα εγκαταλειμμένα χωράφια και τους κήπους μας που έγιναν βατιώνες για να καλλιεργήσουμε όσπρια, λαχανικά και τα δημητριακά της οικογένειας; Να ξεκρεμάσουμε από το κατώγι τη σκαφίδα και να ζυμώσουμε το δικό μας μυρωδάτο ψωμί;

Να ζωντανέψουμε στα αγροτικά νοικοκυριά τους έρημους στάβλους με "ζωντανά", όπως κουνέλια, κότες, γίδες και μανάρια, εξασφαλίζοντας απαραίτητα

είδη διατροφής;

Το κράτος, όπως το ξέραμε, πρέπει να το ξεχάσουμε. Η οικογένεια, η καρδιά της ελληνικής κοινωνίας, είναι αυτή που ενωμένη μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο, ώστε να κρατήσει τα μέλη της όρθια και ζωντανά.

Η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα μπορούν να λειτουργήσουν σαν μια ασπίδα στην κρίση, ώστε να αντιμετωπίσουμε με περισσότερη δύναμη όλα αυτά που βιώνουμε και όσα ενδεχομένως θα ακολουθήσουν.

Τελικά η οικονομική κρίση που βιώνουμε, μπορεί να γίνει μια ευκαιρία να ανασυνταχθούμε ως άτομα και κοινωνία και να επαναπροσδιορίσουμε τις αληθινές αξίες της ζωής μας.-

                                                            Aπό τα Ζωγλοπότικα Χρονικά