ΤΡΟΒΑΤΟ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ

Οι νέοι φεύγουν και οι θησαυροί της γης μας πεθαίνουν

Γράφει η Βάντα Κουτσοκώστα

Οι νέοι μας φεύγουν μετανάστες στο εξωτερικό κι εμείς παραμένουμε βουβοί θεατές σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που έχει στήσει παράσταση   σε κάθε γειτονιά της σημερινής Ελλάδας.

Από την άλλη μεριά η ύπαιθρος μαραζώνει με τους θησαυρούς της γης της ανεκμετάλλευτους ακόμα... 

...Τις προάλλες μια φίλη μου είπε πως έψαχνε να βρει χυμό κράνμπερυ, διότι ήταν επιρρεπής στις ουρολοιμώξεις και της το σύστησε ο γιατρός. 

Μπορούσε να το πάρει και σε ταμπλέτες από το φαρμακείο, αλλά το έψαχνε σε υγρή μορφή διότι γενικώς δυσκολευόταν με οτιδήποτε είχε μορφή χαπιού. Για

να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα τι ακριβώς είναι. Πήγαμε σε ένα από αυτά τα καταστήματα με είδη υγιεινής διατροφής στο κέντρο της Αθήνας. «Έχετε χυμό

κράνμπερι;», το ζητήσαμε. «Βεβαίως», μας απάντησαν και μας έδειξαν κάτι μικρά μπουκαλάκια όπως αυτά της βυσσινάδας. «Το καλύτερο για τις λοιμώξεις

του ουροποιητικού, αλλά και αντιοξειδωτικό και κατά των ελεύθερων ριζών, προληπτικό κατά του καρκίνου» συμπλήρωσε η υπάλληλος, «αλλά είναι λίγο ακριβό γιατί το φέρνουμε απέξω καθώς είναι σπάνιος ο καρπός του, 16 ευρώ το κιλό», πρόσθεσε.

Αγόρασα κι εγώ ένα μπουκαλάκι και το δοκίμασα όταν πήγα στο σπίτι. Κάτι μου θύμιζε. Χυμός γλυκόπικρος με μια στυφή γεύση στο τέλος. Πήρα ξανά το μπουκαλάκι να μελετήσω τη μετάφραση στα ψιλά γραμματάκια της ετικέτας του. Κοίταξα προσεκτικά και δεν πίστευα στα μάτια μου! 

 Ο χυμός κράνμπερι δεν ήταν άλλος από το χυμό κράνου!  

Αυτά τα μικρά φρουτάκια, σαν μικρές κατακόκκινες ελίτσες, που σαπίζουν παραμελημένα στις ρεματιές των ορεινών χωριών μας, σε κάποιες άλλες χώρες τα εξάγουν και θησαυρίζουν εξ αιτίας των σπάνιων θεραπευτικών τους ιδιοτήτων.

Τι γίνεται λοιπόν; Γιατί εμείς φτωχαίνουμε ενώ οι θησαυροί της γης μας πεθαίνουν;

Διότι σε αυτόν τον τομέα υπάρχει παντελής έλλειψη ενημέρωσης. Οι αγρότες, αφημένοι στην τύχη τους παλεύουν με όσα έμαθαν μόνοι τους από τις εμπειρίες και τον ιδρώτα της ζωής, χωρίς η πολιτεία να στρέψει το ενδιαφέρον τους σε δραστηριότητες πιο κερδοφόρες.

«Αλλάξτε καλλιέργειες τους λένε», αλλά το πώς,το πότε και το γιατί καλούνται μόνοι τους να το απαντήσουν. 

Μόνο κάποιοι νέοι, δειλά-δειλά προσπαθούν – και πάλι μόνοι τους- να στραφούν σε νέα προϊόντα και αγορές αναζητώντας τις και διαδικτυακά πλέον.  

Τίποτα όμως δεν υπάρχει οργανωμένο έτσι ώστε να μπορεί κανείς με ασφάλεια να στραφεί σε καινούριες καλλιέργειες. 

 Για κάτι τέτοιο προαπαιτείται μελέτη. Απαιτείται ενημέρωση και κατατοπισμός εκ

μέρους της πολιτείας. Αυτά τα προϊόντα μπορούν να ευδοκιμήσουν σε αυτό το έδαφος, αυτά είναι προσοδοφόρα, αυτές είναι οι αγορές, τόσο θα σου κοστίσει, τόσα θα κερδίσεις.

 Αλλά τι λέω τώρα; Γίνονται αυτά στην Ελλάδα;  

Δεν γίνονται και όσο δεν γίνονται οι νέοι θα φεύγουν, θα «πάνε χαμένοι» όπως λένε οι γερόντισσες στα χωριά, το ίδιο και οι θησαυροί της γης μας.

Αναδημοσίευση απ’ τα Συγκρελλιώτικα Νέα