Μάης η εποχή του κούρου στη στάνη του Μαργώνη Σάκια

Μεγάλο γεγονός για την ποιμενική ζωή του τόπου μας ήταν ο κούρος, δηλ. το κούρεμα, που έπρεπε να γίνεται απαραίτητα σε όλα τα ζώα, πρόβατα και γίδια, μικρά και μεγάλα.Ο κούρος έμοιαζε με πανηγύρι ήταν ημέρα χαράς για τους τσοπάνηδες. Τον πρώτο λόγο είχαν οι άντρες, ενώ οι γυναίκες βοηθούσαν, μαζεύοντας τα “πλοκάρια”, τα οποία στη συνέχεια θα επεξεργάζονταν να δημιουργήσουν εξαιρετικά υφαντά. 
Αρχικά στα πρόβατα γινόταν το «κουλουκούρζμα», στην αρχή της Άνοιξης.  
 Τα  κουρεύανε δηλαδή στην ουρά και στους μαστούς. Αυτό γινόταν κυρίως  για να διευκολύνουν τον τσοπάνη στο άρμεγμα και να μην ζεσταίνονται τα ζώα. Στις αρχές του καλοκαιριού γινόταν το κανονικό κούρεμα.  










Θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο κούρος ήταν και είναι μια ιδιαίτερα κοπιαστική διαδικασία, καθώς το μαλλί των ζώων είναι ποτισμένο με λίπος, το οποίο εμποδίζει την διείσδυση του ψαλιδιού στα μαλλιά και δυσχεραίνει το κόψιμό τους.
Για να κουρέψουν τα πρόβατα τα έριχναν κάτω στη γη, τα ξάπλωναν γιατί δεν είναι εύκολο το κούρεμα όταν στέκονται όρθια και τα κουρεύανε σε όλο το σώμα. Στον κούρο βοηθούσαν πολλοί τσοπάνηδες. Τη μια μέρα κουρεύανε του ενός το κοπάδι και την άλλη πήγαιναν στου άλλου.
Εδώ έχει απόλυτη εφαρμογή η παροιμία 

''βόηθαμε να σε βοηθώ ν' ανεβούμε το βουνό''
Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας δεν λείπανε φυσικά και τα αστεία πειράγματα, τα καλαμπούρια, τολμηρά ανέκδοτα της εποχής, κ.α.
Φυσικά  σε κάποιο  από τα ζώα δεν κόβανε το Μαλί, αλλά το λαιμό, γιατί ο κούρος ήταν και ένα είδος  γιορτή και  έπρεπε να γιορταστεί με τον καλύτερο τρόπο.      







Στα μέσα του Μάρτη οι πραταραίοι άρχιζαν να προετοιμάζονται, τροχόντας τα πρατοψάλιδά τους και γυρεύοντας τους καλλίτερους κουρευτάδες, γρήγορους


 και επιδέξιους «τεχνίτες», για να συγκροτήσουν το συνεργείο του κούρου, γιατί τα ζωντανά ήταν πολλά.Έτσι στις αρχές Απριλίου πρώτα αρχίζανε από τα γαλάρια (τα γεννημένα πρόβατα ή γίδια που έχουν γάλα) για να παίρνουν αέρα αλλά και για να διευκολύνονται οι ίδιοι στο άρμεγμα. Κουρεύουν δηλαδή την κοιλιά και την γενετήσια περιοχή των ζωντανών. Μ’ αυτόν τον τρόπο ανακούφιζαν τα ζώα απ’ την ζέστη αλλά και τα παράσιτα, αφαιρώντας το πυκνό τους τρίχωμα. Και σήμερα οι εναπομείναντες χωριανοί μας – πραταραίοι τηρούν με ευλάβεια το έθιμο του κούρου, διατηρώντας ένα ξεχωριστό κομμάτι της παράδοσης του τόπου μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: